Dat heb ik niet, maar ik werd bezitter van een boekje met de titel. Nu loont het wel vaker om in obscure minibiebs rond te struinen -je vind nog wel eens pareltjes, zo bleek weer op een met veel te veel wit polyester bevolkte camping tussen de Oostenrijkse bergen. Mensen die vol goede moed vanuit huis ‘bergliteratuur’ meenamen, maar ter plaatse vooral ‘op vakantie’ wilden zijn en liever ‘pageturners’ chicklits’ of ‘spannende boeken’ van een schrijver die met een zelfde verhaallijn al talloze boeken heeft uitgebracht wilden lezen. Dan blijft zo’n pareltje nog best lang staan. Totdat er een vieze hiker met de zelfde taal per ongeluk voorbij komt. Zich vergist heeft en zich te snel liet verleiden door de omschrijving van ‘panoramische uitzicht’ van de camping. Duidelijk niet voor de zeltplatzen in dit Oostenrijkse dorp, waar ik mijn eenpersoonstentje tegen de heg aandrukte om maar zoveel mogelijk groen en zo weinig mogelijk wit plastic camper te zien.
Het blikte terug op historie terwijl het zelf inmiddels historisch aan het worden was.
Mijn fascinatie met de bergen reikt niet zo zeer tot de toppen van de bergen alswel de beklimmers er van. Het reikt aan mijn vakgebied van het maken van trektochten. Het maken van een topbeklimming is per definitie een trektocht, terwijl een trektocht zeker geen topbeklimming hoeft te bevatten. Ik begeleidde klimmers in hun voorbereiding naar hun top van keuze. Ik analyseerde eindeloos de biomechanische en fysiologische aspecten van een beklimming én afdaling, maakte een trainingsprogramma specifiek voor bergwandelen, en trainde hikers op beter klimmen en dalen. Ik leerde dat op grote hoogte meer beproeving in de afdaling dan in de beklimming lag, ik las me in in het probleem van hoogteziekte, de flora, fauna en in het bijzonder de bergcultuur. Ik creëerde een workshop Goed voorbereid de bergen in die ik sinds jaar en dag geef om meer aandacht te genereren voor veiligheid en voorbereiding. Ik stortte me op de bergliteratuur en las alle bergklassiekers voor handen.
Zelf ben ik een hiker, zeker geen bergbeklimmer, maar ik kan het blikveld van de bergen altijd waarderen. Ik ben vooral een horizontale hiker, geen verticale. De bergen dóórtrekken vind ik prachtig, een topbeklimming riekt mijn inziens teveel naar prestatie. Na het schoorvoetend toegeven van een sportverslaving werd ik wars van iedere schijn van prestatie. Ik wilde gewoon buiten zijn. Een stukje wandelen. Wat rust. Wat ruimte. Wat autonomie en iets doen waar ik goed in was. Een landschap doorkruisen. Zelfvoorzienend. Ik wilde niet iets wel of niet kunnen of moeten halen. Ik wilde geen toppen op mijn naam. Ik wilde niet ergens zijn waar we duidelijk als mens niet voor gemaakt waren om er te kunnen zijn. Maar de mensen die dat allemaal wél wilden bleven me eindeloos boeien. En dus stopte ik het boekje in mijn veel te zware rugzak en nam het gewicht onbkommerd voor lief.
Mijn fascinatie met deze doelgroep kon ik direct delen met de schrijver van het eerste hoofdstuk. Jan (James) Morris, bergsportverslaggever ten tijde van de Britse Everestexpeditie van 1953:
“In de meeste gevallen is de top van een berg of rotswand op een eenvoudiger wijze te bereiken dan door hem te beklimmen. Bergsporters zijn dan ook geobsedeerd door het waarom. Ze proberen de vraag telkens weer voor te zijn door een hoop nonsens te verkondigen (want hun gedrag vertoont veel inconsistenties) over uitdagingen, eenzaamheid en visie.”
Of het onbegrijpelijke gedrag van bergbeklimmers die van de lange afstandwandelaars overstijgt daarin durf ik nog geen stelling te nemen, maar over het waarom van mijn solohikes probeerde ik zelf al eens een evenzo beschouwend als onderbouwd antwoord te formuleren in Structuur zonder saaiheid.