Nog nooit zo zwaarmoedig thuisgekomen van een reis. Nog nooit betrad ik zo intens verdrietig mijn huis dat als een tweede huid in een veel te lange tijd om me heen is gaan groeien. Nog nooit heb ik me zo ontheemd door een jetlag heen geworsteld.
Na 35 dagen in een land dat het dubbele aantal inwoners heeft op een lap grond van 240 keer (!) Nederland, is het nagenoeg ondoenlijk om een voet te kunnen plaatsen in de massa mensen in mijn hoofdstad. Na weken mijn ogen te trainen op beweging in de verre verte om wild te spotten word ik direct weer op de nabijheid van mijn eigen vierkante centimeter gewezen om het gebrek aan vergezichten. En beren. En om vooral zoveel mogelijk prikkels te vermijden om zo ongeschonden mogelijk thuis te komen.
Meer dan een maand in een land vol ruimte en vriendelijkheid, dromen en historie, waar het niet uitmaakt welke kant je op kijkt omdat de natuur toch wel je ziel binnen dendert, waar de cultuur je iedere dag net zo rijke als pijnlijke lessen leert, waar het soms net zo Amerikaans lelijk is maar het patriottische sausje het weer aandoenlijk maakt (Canadian Tire, anyone?). Waar je na je werkdag nog even een bergtop van de Rockies gaat beklimmen. Waar je je boodschappen pas kan afrekenen nadat je het kassapersoneel hebt verteld hoe het vandaag met je gaat. Waar je het meest floreert bij het adagium ‘anything could happen’, omdat je in een sneeuwstorm de berg op kunt gaan en met een zonverbrand hoofd de berg weer af kunt dalen.
Na een derde keer meer dan een maand in Canada is het amper nog te bagatelliseren als een vakantieliefde. Nog onverlet dat dit land alles behalve de associatie ‘vakantie’ voor me heeft. (Lees meer)
“Why would I go back to hell if I am in heaven?”
