Dear SBT

Dear SBT,

We hebben elkaar al even niet meer gezien, maar echt uit mijn gedachten is onze ontmoeting nooit meer geweest.

I go wild ’cause you break me open
Wild ’cause you left me here
I go wild ’cause your promises are broken

Bij iedere temperatuurdaling onder het vriespunt, elke besneeuwde kerstboom, elke beer-afbeelding was je volop in mijn gedachten. Of soms maar het zien van mijn tent die ik opzet tijdens een kampeertrip (alleen nog in de zomer!), de bearbag die ik gebruikte tijdens ons samenzijn en nu nog achteloos op mijn outdoorzolder ligt of soms zoiets onbeduidends als een vuilniszak. Alleen maar omdat het toentertijd een andere functie en oplossing bood.

I go wild ’cause it doesn’t make sense
For me to cry out in my own defense
And wild ’cause I would do anything
To tear you off your precious fence

Jij en ik. Of misschien wel meer ik dan jij, want je wist je goed te verschuilen, je liet je maar amper echt aan me zien tijdens onze intensieve get together. En niet alleen aan mij, je verwilderde voorkomen was wel vaker een mysterie.

Yeah, well we both know you don’t play fair
I guess you really think that you get me there

Anderen konden je ook maar moeilijk in kaart brengen. Hooguit een grove schets. En niet zelden misleidde je me met een dierspoor, waar ik dolblij over dartelde, omdat ik meende dat ik weer een stuk van je ontdekt had. Daarnaast deden de seizoenen je ook veranderen, net als de witte deken van sneeuw die ons beiden verzwolg. Het maakte je verschijning in ieder geval niet duidelijker.

Let’s be honest perhaps this little ride
Is too much for even you to bear

Jij en ik. En een boel beren, maar die toonden zich voorlopig alleen nog aan ons met hun sporen. Gelukkig maar, maar ik had het gewaardeerd als jij je wat meer had laten zien. Wat meer van je goede kant, maar iedere kant kon op een gegeven moment al op waardering rekenen.

Je slokte me in de eerste kilometers al op. Je liet zien met wie ik te maken zou hebben voor dagen, bijna weken, op rij. Als ware een fata morgana kon ik eindeloos naar mijn spullen zoeken omdat niks meer was wat het leek.

Het zette me alleen maar op scherp. Het lichtte een tipje van de sluier van wat ik van je kon verwachten. Je gaf je niet zomaar gewonnen,  zoveel was duidelijk, maar ik was minstens zo vastberaden niet op te geven.

In ieder geval.  Ik wilde je laten weten dat ik weer in je buurt ben. ‘Een steenworp afstand’. Voor Canadese begrippen dan. En ja,  je buurtgenoot waar ik voor een paar dagen langs ging, deed me veel aan je denken,  hij had veel van je weg. Sterker nog,  hij trok alle registers open over de huivering die je bij me teweeg hebt gebracht. Het was als een aanhoudende déjà vu. Als de droom waarin je blijft vallen.

Ik ga je niet meer ontmoeten denk ik. De emotionele achtbaan van toen was genoeg, je hebt de hel en de hemel aan me laten zien en iedere meter staat nog in mijn geheugen gegrift. Een klassieke relatie van aantrekken en afstoten. Ik weet hoe bijzonder je bent, maar je hebt me gesloopt met je streken.

Ik trek nu weer verder.  De volgende keer ontmoet ik graag je noordelijke en, naar ik vernomen heb, veel toegankelijkere tweelingbroer. In warmere omstandigheden. En goed gezelschap.

What would you go wild for?

Groet,

Rayu

~~~

Wild – Poe

South Boundary Trail – Canada