Het vierde onlangs al zijn 3de verjaardag, maar eindelijk had ik dan mijn eerste les Rocycle geboekt. Het is al niet meer nieuw, maar was er nog iets nieuws?
Ietwat aanmatigend gesteld is het een hippe indoor cycling-les. Een Nederlands concept, door ROgier en ROxy (RO-cycle dus) gestart in Amsterdam, maar het concept doet weinig Nederlands aan. In Amsterdam wordt binnenkort het 4de filiaal wordt geopend, en ook in Utrecht kun je sinds kort Rocyclen.
Wat zo interessant is aan nieuwe concepten die niet nieuw zijn, is dat het zo mooi een sign of the times weergeeft. We hadden immers al Spinning, RPM, etc. En toch is het anders. Een ’boutique’ concept, waar het hier in tegenstelling tot de gemiddelde boutique personal trainer club niet een kleine ruimte betreft, maar juist de luxueuze feel. De licht en ruim opgezette entree (dit zijn echt heel veel dure Amsterdamse vierkante meters aan niks, kon ik niet nalaten te denken) was hier al een voorbode van, al snel opgevolgd door de receptievragen welke fiets ik had gereserveerd en welke schoenmaat ik had. Geen gevecht meer om de beste plek, je reserveert je zadel online als in het vliegtuig. Je leent de schoenen met kliksysteem en ook de handdoeken worden gegeven in bruikleen. Handig, want zo kun je tijdens/na werk meteen door en na de les meteen de stad in. Geen gesjouw met stinkschoenen en natte handdoeken. Ook de kleedkamers met 5 douchecabines zijn luxe ingericht, met hotelhanddoeken, organic zeep, shampoo, lotion, make up-remover, föhns, watjes en…scheermesjes.
Zo licht als de entree en de kleedkamers waren, zo donker is de cycle-zaal; de belichting bestaat uit 4 grote kaarsen die de instructeursfiets op het podium omringen en de muren zijn zwart met witte letters: ‘Music on / World off’: geen woord gelogen want om alvast in de stemming te komen beuken de beats door de puike geluidsinstallatie je alvast tegemoet. (oordopjes waren te verkrijgen bij de receptie). Ik stap op mijn gereserveerde robuuste Rocycle-fiets met op de bagagedrager 2 dumbbells (naar keuze van 1 kg, 1,5 kg of 2 kg). De zaal was voor 85% gevuld met twintigermeisjes, met hun lange haar in een knotje gedraaid (haarelastiekjes waren te verkrijgen bij de receptie).
Werkende in de fitness had ik al veel over de ‘rocycle-beleving’ gehoord en wat ik al vreesde werd al in de tweede minuut werkelijkheid. Een warming up is kennelijk overrated; we zijn allemaal druk, dus we moeten het meeste uit iedere minuut halen. Daar gaan we; push ups op de fiets. (Waarom? Maar echt, wáárom?). Mijn nachtmerrie van 45 minuten staand fietsen onderwijl pushups en bicep curls makende, wordt gelukkig niet helemaal bewaarheid; één track wordt gewijd aan het klimmen. De kaarsen gaan nu ook uit en de instructeur trekt je er mentaal door heen. Het is de fysieke versie van door je Facebook timeline scrollen; de oneliners blijven 45 minuten lang onophoudelijk als facebookmemes tegen je schedel resoneren. “It’s not about giving up, it’s about trying!”, “pain in your muscles means you are getting stronger!”, “You made the decision to come here, this is about you and no one else!” “Feel the energy flushing through your body!” Verder moet ik vooral mijn bellybutton in trekken, maar dat is dan ook wel de enige fysieke aanwijzing die ik de hele les krijg. Wel liep de instructeur nog een ronde door de zaal en gaf iedereen, als illusie van connectie, een bemoedigende hand-op-hand-aanraking.
De les is overwegend staand op de pedalen; zo werk je meer aan je core. Althans, dat is het idee. “It all starts with the core! A strong core is a strong body!”. Dat betekent veel staande sprints en een afwisseling van heupen voor en heupen achter, op- en afgebouwd in pyramidevorm qua tempo.
Na 30 minuten zijn de dumbbells aan de beurt; veel reps, geen rust. Oneindige bicepscurls, shoulder presses, sideraises, frontraises, tricepsextensions, punches. Vlak voordat m’n armen er afvallen mogen de gewichtjes weer naar de bagagedrager en eindigen we met een sprintnummer en afsluitend stretches.
“So, what did you think?” vraagt mijn buurvrouw geïnteresseerd. “Well…pretty intensive”, zeg ik naar waarheid. “Yeah, she really is a beast. Not all instructors are like this, some are a bit softer, but this one can really kill you. I like it!” Ik knik bedenkelijk en loop naar de uitgang, waarbij het natuurlijk niet anders kan dan dat de she-beast bij de deur iedereen nog een montere high five geeft.
Wat zo interessant is, is dat de les zo mentaal-georiënteerd was: het was volledig in de nu populaire sfeer van ‘als je maar echt wil kun je alles’, ‘in je kracht staan’ en ‘what doesn’t kill you makes you stronger’. En niet alleen de holle oneliners, maar ook het gebrek aan fysieke aanwijzingen was opvallend. Trouwens, het was ook veel te donker om iemand te kunnen corrigeren. Het gaat er ook eigenlijk niet om wat je lichaam aan het doen is; want de workout is een beleving.
En daarmee wordt ook meteen aan het ‘sporten is een lifestyle’-adagium voldaan, in dit filiaal zelfs met een inhouse coldpressed juicebar en er is natuurlijk de merchandise. Je komt niet om te sporten omdat het moet, je komt omdat het nu eenmaal jouw way of life is, want fitness is fun. “Our workouts take your mind off everything”: een workout als escapisme, een workout als bekrachtiging van autonomie, een workout vol empowerment, een workout waarin je (de illusie hebt dat je) alles traint; full body, waarbij je fit en sterk maar gelukkig nooit breed wordt, en een workout met efficiency; binnen het uur sta je gedoucht en geschoren buiten, zodat je door kan met je drukke leven, maar weerbaarder dan voorheen want “Your body will be fueled with endorphins. Your mind will be filled with bliss!”
