“Ik doe veel met stressmanagement, ja” beaamde ik haar vraag, “want in tegenstelling tot wat social media je doet geloven, is hiken soms echt heel zwaar. Of gewoon ruk. Of is de route echt spuuglelijk. Of is het tergend lang heel slecht weer. De verwachtingen worden wat reëler als ik hikers voorbereid op tegenslagen op de trail, ze geven minder snel op, ze kunnen sneller herstellen van tegenslagen, en ze kunnen betere beslissingen te maken in tijden van stress, zodat ze meer uit hun hike halen en zo de gouden randjes vroeg of laat wel beleven. Die tegenslagen maken je hike niet minder waardevol. Integendeel soms, zelfs. Moeiteloos kan ik een bups tegenslagen opnoemen die bij nader inzien vooral een bijzondere beleving opleverde.”
Ze keek me begripvol aan. Ze had al veel lange afstandswandelingen afgestruind en wist wat het betekende om voor langere tijd op pad te zijn. Ze stiefelde altijd gewoon een eind weg maar ze had goed door dat er nog genoeg te leren viel. Want hoe meer je weet, hoe meer je weet wat je niet weet. Om er nog maar een instawaardige tegeltjes-quote in te gooien. En daarom is leren altijd zo’n leuke hobby, want je kan er oneindig mee doorgaan.
Ik zette mijn betoog voort. “Ik krijg nog wel eens goedbedoelde adviezen om niet te veel over zorgen, stress en tegenslagen op de trail te posten, dat is maar negatief want De Volger wil geïnspireerd worden met mooie plaatjes, vrolijke teksten en positieve gedachtes, zo is het idee. Maar ze verwarren negatief nog wel eens met realistisch. Terwijl als ik de zorgen die hikers hebben niet adresseer, dan gaan ze misschien wel niet, en dát is pas echt zonde”
Zo liep ik een trail die door de prachtige bossen van Estland kronkelde. Maar één van de bewoners aan het pad zag het helemaal niet zitten dat er een gemarkeerde route langs zijn lapje grond was uitgezet en tekende bezwaar. De route moest omgelegd worden en er zat niets anders op dan de hikers 3 kilometer lang over de snelweg te laten lopen. Waar je in Nederland in afzienbare tijd door Verkeer & Waterstaat dan wel politie van de weg geplukt zou worden, gaf de vrouw van de Estlandse Natuurmonumenten als antwoord op mijn verbaasde blik me een bemoedigend knikje; “Gewoon goed opletten, het is maar drie kilometer”. Drie kilometer aan verwondering bracht het op. Het contrast met de eindeloze lappen bos met al haar geborgenheid leek wel niet groter te kunnen.
Ik hield een korte stilte na mijn betoog tegen mijn hikeprepper.
“Tenzij ik heel toevallig de enige hiker ben die geregeld in slecht weer of op lelijke, saaie stukken loopt…”
“Nee,” zei ze bedaard. “Ik denk dat van de meeste van mijn hikes één derde van de tocht lelijk is.”