Eén voor één sloten de vrouwen bij ons aan en al gauw vormden we een aardige groep: vrouwen tussen de 25 en 50 jaar, zin in een fikse wandeling en hoewel de dagen gevuld zijn met storm en regen stonden ze er stuk voor stuk. Goed gekleed en gemotiveerd om deel te nemen aan de Avontuurlijke Vrouwen Wandeling. De eerste editie, op de Veluwe, georganiseerd door We12Travel en Rayu, oder de noemer Avontuurlijke Vrouwen. Het was een uitdagende vraag om mee te beginnen, maar Anto en ik deden het toch. Waar loop jij wel eens tegenaan? Wat vind je lastig of welke obstakels kom jij tegen op je pad?
Anto nam het voortouw en gaf aan dat ook zij als avontuurlijke vrouw obstakels op haar pad tegen kwam, sinds een vervelende ervaring in het bos bij haar huis. Stuk voor stuk stelde iedereen zich dapper en open op. Obstakels varieerden; van hoogtevrees, valangst, gebrek aan tredzekerheid, hooglanders, honden, sociale activiteiten, solo mannen op je pad, het spreken in het openbaar. We maakten ons geenszins illusie,van je angsten afkomen tijdens een wandeling zou weinig realistisch zijn. Maar zouden we je toch toch iets van een werkingsmechanisme kunnen leren en wat praktische tools, waar je dan zelf mee aan de slag zou kunnen gaan? Zodat je in ieder geval als avontuurlijke vrouw meer naar buiten zou gaan, je minder uit het veld zou laten slaan of als vrouw meer het avontuur durven opzoeken..?
Na enkele luttele kilometers kwam de eerste quizvraag. Heb je een idee hoe ver je hebt gelopen? Het correcte antwoord van 2,5, de antwoorden varieerden van 2 tot 4,5 km. Al snel volgde de eerste uitdaging; hooglanders! Midden op ons pad! We zagen ook direct voorbeelden hoe je het vooral niet moest doen. Mensen die op reikwijdte afstand van de dieren afstond tot zelfs het aaien van de dieren. De borden zijn duidelijk. Tenminste 25 meter afstand, en niet door de kudde heen lopen. De hooglanders op de Veluwe geven je weliswaar een idee als of je op een minisafari in een dierentuin bent en dat de dieren er op getraind zijn, maar dat is niet het geval. Ze zijn er geplaatst om de natuur te onderhouden. Zeker, een deel is al behoorlijk tam, omdat ze de grote mensenmassa’s inmiddels gewend zijn. Maar niet allemaal en het is dus nog steeds raadzaam om de gegeven adviezen op te volgen. Toch lukt dat ook ons niet. Ze zaten dermate op ons pad en voor ons hek, dat we er dichter dan gewenst langs moesten. Ondanks dat enkelen zich hoogst oncomfortabel voelen bij de grote beesten, zetten ze zich er dapper doorheen. We zouden ze nog veel gaan zien deze dag.
Terwijl er verderop mensen staan die de hooglander aan het knuffelen zijn, laat Anto zien hoe het wél moet. Gepaste afstand, en als je er toch dicht bij wil zijn, zorg dan dat er een hek tussen zit. Je bent niet op safari!
Tijdens de lunchbreak, gezellig en fris in de wind op de heide, vertelde Rayu over hoe angst kan ontstaan en wat je er tegen doet. Je brein is de hele dag aan het scannen op gevaar. Het maakt een continue risico-inventarisatie, op basis van je ervaringen, gedachten, verwachtingen, sensorische informatie van zowel je buitenwereld (zintuigen) alswel je binnenwereld. Ja, daar heb je ook sensoren!
Sensoren aan de binnenzijde?
Sensoren aan de binnenzijde zorgen ervoor dat je je hart kunt voelen kloppen, maar diezelfde sensoren kunnen je ook andere zaken laten voelen zoals honger. Ze sporen aan tot preventieve actie, zodat je schade kan voorkomen of beperken. Zo ga je niet wachten tot je energievoorraad na 40 dagen helemaal leeggetrokken is voordat je wat gaat eten; dat risico is veel te groot. Je brein geeft ruim voor die tijd al vast een signaal dat je ervaart als trek krijgen. Soms maakt het brein een voorspellingsfout en blijkt dat na 5 minuten je gevoel van trek te negeren, te leiden tot het verdwijnen van dat gevoel. Maar stelselmatig negeren van dit soort signalen kan ook leiden tot intensivering van het signaal. Zo kan de ervaring van trek uiteindelijk omslaan tot scheurhonger. Je brein spoort je aan tot actie, zodat ie je kan behoeden voor schade.
Angst kan ook zoiets zijn; ‘laten we het niet doen, want misschien gaan we wel dood’. Waarom dat zo is, dát kunnen talloze redenen zijn. Dat signaal kan terecht zijn en zou moeten leiden tot een korte spanne van aandacht om het te evalueren. Als er geen echt gevaar dreigt is er mogelijke sprake van overbezorgdheid van het brein. Zo’n voorspellingsfout kan ontstaan uit nare ervaringen uit het verleden, maar het kan ook ontstaan omdat andere risico’s ook al verhoogd zijn. Omdat je bijvoorbeeld geen overzicht hebt, over hoelang je nog moet lopen, of wat voor weer het gaat worden, wellicht ben je moe van een brakke nacht, of heb je door je beperkte voedselvoorraad weinig gegeten. Het is niet ongewoon dat het een combinatie van deze en andere redenen. Als er geen directe reden is tot paniek, omdat de realistische kans dat de beangstigende situatie zich gaat voordoen minimaal is en/of je schat de kans op schade niet al te hoog in en in ieder geval laag genoeg om je niet de vrijheid af te laten pakken, dan kun je eens proberen met je zelf te gaan onderhandelen.
Volgestopt met informatie lopen de vrouwen dapper weer verder, met een kleine onderbreking voor een vrolijke groepsfoto bij het Hooglander-kunstwerk (hoe ironisch ? ), en nog onwetend over hun volgende uitdaging: de uitzichttoren. Een aantal harten beginnen al wat sneller te kloppen bij het aanzicht er van. De beklimming is uiteraard facultatief: vol in je angst gaan is zelden constructief. Kun je voldoende met jezelf onderhandelen om die iele spijlen van de trap te beklimmen, en om op het doorkijkplateau te kunnen staan? Een aantal deelnemers stonden na deze onderneming terecht trots met twee benen op de grond. Er was hier echter nog een quizvraag. Kun je aanwijzen op de kaart waar je bent?
Toegegeven; dat is een beetje gemeen wanneer je in een groep loopt en wanneer je geanimeerde gesprek aan het voeren bent. Het is aanzienlijk moeilijker om dan op de weg of je omgeving te letten. Toch kun je aan de hand van de kaart, het landschap, de legenda, je startpunt en de pauzepunten een heel eind komen. Je kunt in ieder geval een heleboel uitsluiten.
Natuurlijk kon de bekende quizvraag niet uitblijven: “Hoeveel kilometers hebben we nu weggelopen?” De inschatting is nu al een stuk moeilijker.
Een paar praktische tips worden nog door Rayu uitgedeeld: wat doe je als je catastrofeert? Als je merkt dat je in een soort paniek-loop zit, hoe trek je jezelf er weer uit? En door Anto; haal je zelf eens van het gebaande pad af, als je niet zo goed bent in oriënteren. Ga eens bijvoorbeeld twee keer rechts, zodat je zeker weet dat je je originele pad terug kan vinden, en probeer vanuit daar eens een andere route te lopen. Bouw het met kleine stukjes uit en zie wat het je oplevert.
In ons geval was dat de ruïne van een radarstation uit de Tweede Wereld oorlog.
Deze wandeling stond weliswaar in het teken van uitdagingen op de trail, maar de wandeling was óok georganiseerd om andere avontuurlijke vrouwen te ontmoeten, om inspiratie op te doen én een plek te hebben om veilig je één-op-één vraag betreffende het outdoorleven te kunnen stellen. Aan experts, ervaringsdeskundigen en andere buitenfanaten.
Een greep uit de interessante vragen die worden gesteld tijdens deze wandeling:
- Hoe kies je welke spullen je vanuit Nederland mee neemt en wat regel je ter plaatse?
- Hoe hike je in een land met beren? Welke hike zal ik lopen in Groot-Brittannië?
- Kan ik een solohike boven de 5000 meter doen?
- Hoe ga je om met kou?
Na de laatste heuvelachtige hoogtemeters was de wandeling rond en sloten we gezamenlijk af met een drankje in het bezoekerscentrum, waar de laatste vragen en anecdotes werden uitgewisseld.
En was het ondanks of dankzij het kwetsbare thema? Maar wat het meest raakte deze dag: de ontmoetingen, de gespreksonderwerpen, het contact onderling wat de dag zo bijzonder maakte. Over een kwartaal de volgende wandeling voor Avontuurlijke vrouwen!
Blijf op de hoogte via www.avontuurlijkevrouwen.nl