“Onmiskenbaar Beer”, dacht ik toen ik de afdruk in de sneeuw zag.
Achterpoot.
Kan niet missen.
Vermoedelijk Grizzly.
In ieder andere situatie zou het een hysterische emotiemix zijn van euforie en hyper-alertheid. Nu was het alleen een bevestiging dat ik moest blijven opletten. Ik had mezelf per ongeluk ondergebearsprayed op mijn solohike in Canada in 2019 en had me ermee gedegradeerd tot berenhapje. Hoe graag ik ze ook zou willen zien; niet in deze staat van zijn. De zoveelste afdruk was dus maar weer een bevestiging dat de risico’s niet hypothetisch waren.
Meer buiten spelen. Dat was een decennium geleden mijn wens. Maar ik was als Achterhoeks meisje inmiddels al zo verstedelijkt dat ik geen idee meer had hoe buiten ‘werkte’. En daar startte mijn queeste naar buiten zijn. Met een hike & survivalinstructeur-opleiding. Met een buitensportinstructeur-opleiding. Met talloze solohikes. Met dolen door eindeloze wildernis. Om écht buiten te kunnen zijn. En daar ergens werd het zaadje geplant om in serieuze wildernis te kunnen lopen. En waar vind je die nog mooier dan in Canada? Te midden van beren? Geenszins van plan om naïef over de furry friends te zijn volgde ik een wildernisgidsopleiding in Canada en trok daarna 110 km door backcountry Canada.
Daar waar je geen seconde níet alert bent op beeractiviteit. Waar de zin ‘HEY BEAR!’ instant naar je top 3 van meest uitgesproken zinnen in je leven wordt gestoten, om ze maar te laten weten dat je er bent. Waar je op een vreemde wijze continue met ze in contact bent om maar geen contact met ze te hoeven hebben. Waar je ze wil zien maar niet wil ontmoeten. Datzelfde fascinerende spanningsveld als hun hele voorkomen. De wolligheid die ze hebben met de bedreiging die ze kunnen zijn. De lompheid die ze hebben, maar ermee toch een boom in kunnen klimmen. Hun koddige voorkomen dat hun intelligentie goed weet te verbloemen. Ik hou van dat contrast. En dat contrast kon niet groter worden toen ik me per ongeluk onder bearsprayde en mezelf direct als berenhapje degradeerde in een landschap krioelend van beren. Waar ik ze aanvankelijk hoopte te zien, wilde ik na dit incident instant iedere vorm van treffen vermijden. Ik rook nu lekker kruidig, naar eten, de moeite waard om even te onderzoeken in een tijd dat Meneer Beer flink aan het aanspekken is voor z’n opkomende winterslaap.
En hun sporen spraken boekdelen.
We liepen duidelijk elkaars pad.
Zij hadden niks van doen met mijn bearspray-incident. Bovendien was ik te gast in hun habitat. Al leefden we voor een kleine week op gespannen voet, mijn beerfascinatie werd er in ieder geval niet minder om. Integendeel.
Dus toen ik de opleiding voor Bear Viewing Guide voorbij zag komen, wist ik meteen dat ik verloren was. Ik stuurde het door naar een goede vriend, in de hoop dat ik bij zinnen gebracht zou worden. Die reageerde alleen maar met enthousiasme en dus ja, voordat enig impulscontrole ingezet kon worden had ik me al aangemeld. Lesdagen online, veel lees- en videowerk. En natuurlijk praktijkdagen, in berenrijk Canada. Om te leren over beren, hoe we kunnen samenleven, hoe je hun gedrag kunt lezen zodat je er op kan anticiperen. En, om hikers nog beter voorbereid op pad te sturen in Berenland. Want niet iedere hiker heeft de mogelijkheid noch ambitie om wekenlang een wildernisgids-opleiding te doen voorafgaand aan een trektocht.
Terug naar de schoolbankjes, op naar Project Bear-nerd!
Meer info:
