Flowerpower op levenloos lava

Het was geen beschonken laatste avond. Er stonden geen blikken Vikingbier op tafel. Het was niet in de late uurtjes, het was niet uit balorigheid en het was allesbehalve dronken gelal bij het kampvuur.

Wat het wel was, was synergie. Synergie in z’n zuiverste vorm.

Het was ochtend, bij het ontbijt. De laatste uren voordat we de woestenij weer zouden verlaten. De hikers die ik de afgelopen weken door een onbeschrijflijk landschap had gegidst, schoven aan bij het ochtendbuffet: aan de lange tafels in de laatste hut op de trail. De één hing al vrolijk babbelend boven een bakje havermout, de ander wreef het slaapzand uit zijn ogen met in zijn andere hand een mok koffie.

Als uit het niets vulde de hut zich plots met luidkeels gezang, allen tezamen, zonder dat er maar een cue of afspraak was. De overgave was onmiskenbaar en de kracht van het collectief voelbaar tot aan de andere kant van de hut.

“But then I remembered I…. I CAN BUY MYSELF FLOWERS, WRITE MY NAME IN THE SAND, TALKING TO MYSELF FOR HOURS, SAY THINGS YOU DON’T UNDERSTAND…”

(Miley Cyrus – Flowers)

Ja, dit was pure synergie.

Geen groep uitgelaten hikers wat zomaar vrolijk aan het zingen was: ik herkende instant wat er gebeurde. Vanaf een andere tafel bekeek ik het tafereel en zoog het moment in me op. Dit soort gebeurtenissen wordt In de wetenschappelijke literatuur -met name in het vakgebied van de Positieve psychologie- aangeduid met de term liefde: de synchroniciteit van mensen met een optelsom van positieve emoties.

Het was een bovengemiddeld emotionele trektocht geweest. Er had een huwelijksaanzoek plaatsgevonden. En  een as-uitstrooiing. Er waren hikers gevallen. Blessures en kwetsuren hadden zich opgedrongen. Er was paniek geweest. Er waren hikers die zich dapper en vol overgave op zowel letterlijk als figuurlijk volkomen onbekend terrein  begaven. Ze hadden soms openlijk en onhoudbaar gevochten tegen demonen. Anderen worstelden al stappend intern met de uitdagingen en tegenslagen die het leven had gepresenteerd. Voor sommigen was deze trail een cadeau aan hunzelf, waar het voor anderen vooral een toetsing van capaciteiten betrof. De één sloot met deze hike een zware periode af, een ander brak met ieder gewandelde kilometer een nieuwe fase van het leven verder open. Het was niet altijd zichtbaar, maar als gids wist ik dat er van alles gaande was.

De persoonlijke verhalen die op de uitgestrekte lavavelden of boven een zakje wellend droogvoer gedeeld werden waren indrukwekkend en open, kwetsbaar doch krachtig. Hoeveel pijn, verdriet en angst ze ook hadden ervaren op het pad, de hikers hadden kracht geput uit iedere kilometer en ze waren tot aan deze laatste hut gesterkt. Ze hadden andermans lijden gezien en ervaren dat ze niet alleen waren. Ze hadden gevoeld dat ze fysiek en mentaal meer konden dan ze dachten. Ze konden zichzelf zijn in een groep. Een groep die minder dan een week nog bestond uit onbekenden. En dus gebeurde het daar, waar de spanning losgelaten kon worden, waar de veiligheid weer terug was, waar schilden niet meer hooggehouden hoefden worden en waar de gemene deler aan de oppervlakte kwam drijven.

Het effect van al deze emoties werden versterkt met het delen ervan en die synchroniciteit in de vorm van zingen vormde de basis van liefde in de wetenschappelijke zin.

De andere hutgebruikers zagen een groep uitgelaten hikers met veel te veel pret voor een ochtend, maar gelukkig wist ik beter. En dat niet alleen; hoewel ik van buitenaf dit collectieve moment aanschouwde, bracht het óók bij mij positieve emoties teweeg. Die van vreugde. Van dankbaarheid. En zelfs trots. Geen slechte score voor de positieve emotie-bingo. Oh wacht, nog één.

Inspiratie bracht me op de hikersversie van Miley Cyrus’ instant hit:

Into the Miley-bubble en haar album luisterend, is een nóg betere hikertip haar nummer Thousand miles op hetzelfde album. Deze staat in ieder geval nu op Rayu’s playlist.