Search
Close this search box.

#

Navigatie

Verdwaalverhaal: wat als je bearbag verdwaald is?

“Zo. Die hangt.”
Eindelijk.
Hoewel ik toen nog geen idee had wat voor klus het zou zijn om iedere dag weer een touw over een tak op 4 meter hoogte te werpen, om mijn bearbag met eten aan op te hijsen.

“Aan de boom, naast het pad, waar de omgevallen boom ligt. Kan niet missen morgenochtend”, mompelde ik hardop, om iedere kans op een bear-encounter nog maar te verkleinen. Ik liep weer zo’n 100 meter terug naar de plek waar ik mijn tent had op gezet en ging mijn eerste nacht van mijn solohike in de Canadese wildernis in.

De volgende ochtend liep ik de 100 meter het pad weer op, om mijn bearbag vol met geuren en smaken aan eten, medicatie en tandpasta op te halen. Daar ligt de omgevallen boom, check. Ik wierp mijn hoofd in mijn nek en speurde de boomtoppen af. Niks. Niks. Niks. Ik had me vast vergist. Geen paniek. Alles nog eens nalopen. 100 meter pad, links de omgevallen boom en dan de boom ernaast op 4 meter hoogte. Oké. Iets verder van die omgevallen boom dan? Mijn hartslag rees al iets.

Na nog eens alle mogelijke fouten er uit gehaald te hebben en een lichte nekverkramping op te lopen van eindeloos naar boven staren, kon ik de opkomende paniek niet meer goed onderdrukken. Het moest hier zijn. Alles klopte. Zouden de beren dan echt mijn bearbag al te grazen hebben genomen? Was ik dan toch te slordig of nonchalant geweest? Of domme pech natuurlijk. Hoe dan ook zou het enorme consequenties hebben. Geen bearbag is geen eten. Geen eten is geen solohike, in dit gebied. En de tocht náár de wildernis was al een wilde tocht door de wildernis op zich, om niet te zeggen je ultieme dropping. Ik zat dus behoorlijk klem in deze situatie.

Hoe kon ik mijn bearbag nú al kwijt zijn in amper de eerste 12 uur van mijn hike? Ik wist niet wat ik voelde. Het was vermoedelijk een mengeling van paniek, boosheid, frustratie, onmacht, ongeloof, verdriet, maar vooral van wanhoop. Wat moest ik doen?

Goed. Ik was óf op de verkeerde plek, óf de beren hadden mijn voedselzak inderdaad nu al te grazen genomen. In dat laatste geval moesten er iets van sporen te zien zijn. Om maar iets van controle te hebben schuimde ik boom voor boom af, van beneden naar boven, van beerspoor tot een hoopvolle bearbag in de boomtop. Hoelang zou ik dit gaan doen? Hoeveel bomen is redelijk om te controleren?  Hoeveel vierkante meter is realistisch om te inspecteren?
In mijn strategische bosonderzoek stuitte ik op een omgevallen boom.
Naast een pad. Een andere omgevallen boom.
Mijn adem stokte en hoopvol gooide ik een blik omhoog.

Daar! Daar hing ie! Lichtblauw te glanzen in een waterig zonnetje, volledig ongeschonden, geen beer had ‘m in de smiezen gehad.

Ik keek om me heen. Tja. Bij nader inzien. Er lagen wel meer omgevallen boom naast het pad. De verwarring was dus niet zo raar, maar wat was het ongelooflijk en onnodig risicovol geweest. Dat gingen we dus niet meer doen. Hoe duidelijk de situatie ook zou lijken, die bearbag zou vanaf dat moment iedere keer gewaypoint worden in mijn GPS.

Tent Canada

Deel deze blog:

Facebook
Twitter
LinkedIn

Meer blogs:

Ge m/r aakt in Made – Rayu on tour

#rayu

15 maart 2024

Rayu tussen de pakketjes

#Hikegear

9 maart 2024

Project Bear-Nerd

#rayu

25 januari 2024

Van bedreiging naar betekenis

#Veerkracht

16 januari 2024

Bewaak je basisbehoeften

#Veerkracht

24 november 2023

Webinar Sterker in je wandelschoenen Wandel.be

#rayu

22 november 2023