Naar aanleiding van een post over rituelen, vroeg ik mij af…heb ik eigenlijk rituelen tijdens het hiken? Een terugkerende gedachte of gewoonte waar ik waarde aan hecht? Ik ben nog steeds aan het nadenken hierover, maar onderwijl bedacht ik mij wel wat rare gewoontes. Ik hechtte er geen specifieke waarde aan, juist niet, ze zijn maar raar, en daarom kan ik ze niet als rituelen zien. Zo heb ik de rare gewoonte om bij mijn kamp/tent met losse veters van mijn wandelschoenen te lopen, wanneer ik niet op mijn slippers loop. Tot zover weinig interessant. Je wilt wat luchten, je wilt wat meer doorbloeding, er hoeven geen kilometers meer gemaakt te worden…er zijn gemakkelijk redenen voor te bedenken. Maar dit doe ik ‘s ochtends ook. Rondklossen met zware B/C-schoenen zonder gestrikte veters is niet alleen onpraktisch, je schoenen knappen er ook niet echt van op. En raarder nog, wetende dat je die dag, binnen het uur toch gaat hiken, zou je ze ook direct kunnen strikken, toch? Het is een rare gewoonte. Totdat ik in het kader van rituelen op nog meer rare gewoontes kwam.
Doorgaans is je kampement of tent niet direct naast stromend water en/of je latrine. Dat zijn voor mij loze meters, die ik beter snel kan afleggen, zodat ik de rest van mij takenpakket kan afvinken. Wat een volgende nogal vervelende gewoonte is; ik denk aan takenlijstjes rondom het hiken. Zodra ik weet waar mijn slaapplaats is, aan het einde van de hike van de dag, is het zo snel mogelijk afwerken van alle taken die er moeten gebeuren. De tent moet op, het matje en de slaapzak moeten uitgerold, water moet gefilterd worden en waterzakken moeten worden bijgevuld, er moet misschien wat kleding gewassen worden, er moet eten gemaakt worden, de route van de volgende dag moet bestudeerd worden, het logboek moet bijgeschreven worden. Niks rustgevend hiken. Pas wanneer de taken zijn afgevinkt heb ik de rust om eens van mijn beleving te genieten. Wanneer al die taken gedaan moeten worden, is het dus efficiënter om dit hollend te doen; hollend naar de waterbron, hollend naar de latrine, hollend naar je tent. Ik weet nog dat mijn medestudenten tijdens mijn opleiding tot hike & survivalinstructeur fronsend tot verschrikt aankeken als ik weer eens voorbij kwam spurten. Zeker als het nog een ruim uur tot verzamelen was. Vanwaar die haast? Haasten om rust te hebben. Hoe sneller het takenlijstje afgewerkt is, hoe meer overzicht er is, hoe meer rust ik heb.
Het interessante is natuurlijk dat ik heel goed weet dat die taken onderdeel zijn van het hiken. Die taken zijn geen verplichtingen, ze zijn een wezenlijk onderdeel van het leven van een hiker, het leven waar je voor gekozen hebt. Het zou juist rustgevend kunnen zijn om je water te halen als ware het aan het einde van je straat in je dagelijks leven. Snelheid en hiken is echt een hele rare combinatie. Niks gaat snel, en als het wel snel gaat is het doorgaans geen goed teken. Waarom dan zelf de boel opjagen? Waarom niet de rust ín je dagelijkse activiteiten rondom het hiken vinden? Ik weet het, en ik ben het aan het oefenen, iedere hike weer. Maar niks zo rustgevend als een afgevinkt takenlijstje.
Wat dat met losse veters te maken heeft? Met die logge wandelschoenen met losse veters valt er niet rond te spurten. Onbewust maande ik mezelf allang tot rust, ik had het alleen zelf nog niet door.
Dus misschien is die rare gewoonte een betekenisvol ritueel; een ritueel om meer te beleven, meer rust te hebben, meer om me heen te kijken, en meer te beseffen dat water halen uit de bron verderop op de berg óók hiken is.
Lees het artikel over rituelen en hoe ze je kunnen helpen op Café Vitaal: