“Als trainer ken ik ook de keerzijde; cliënten die jarenlang in de prak liggen door uithongering, fysieke uitputting of mentale issues: want wat doe je als jouw sport zo geïntegreerd is met je persoonlijkheid dat stoppen voelt als een amputatie van een ledemaat? Of dat het iedere reden om te leven zou opheffen? Dan zijn die paar uurtjes sporten per dag zo erg nog niet… toch?”
Het heeft het artikel in de Telegraaf niet gehaald, maar het was wat mij betreft de kern. Van een sportverslaving. En misschien wel veel breder dan dat.
En gisteren stond ik in de Telegraaf. In de papieren versie als wel nu online. Over mijn historie van sportverslaving.
(onderaan dit artikel vind je een leesbaar pdfje)
Ik heb mezelf nooit als sportverslaafd gezien. En eerlijk gezegd heb ik er nog moeite mee. Bijna aanmatigend vind ik het zelfs. Maar ik begrijp nu ook – mede door de verhalen van familie en vrienden- dat ik niet te doen was in die tijd. En nu ik het zo in een artikel lees, vind ik het ook een beetje gek. Waarom sport je in hemelsnaam 2 keer per dag, 6 dagen in de week, náást zo’n 10-12 uur aerobiclessen ‘want dat is werk, dus telt niet’? Maandenlang gaf ik 3 uur achter elkaar les, high impact -geen yoga of iets dergelijks- om daarna snel naar mijn gym te racen om het laatste uurtje aldaar in te vullen met zware krachttraining. Om snel naar bed te gaan. Om op te staan voor mijn cardio workout.En gek genoeg wordt juist díe episode nog wel eens aangehaald. ‘Want ik zou wel topfit geweest zijn, in die tijd?’
Nee, dat was ik helemaal niet. Ik was vooral kapot. En halfslachtig aan het werk. Ik kon nooit écht pieken, want daar was het volume veel te hoog voor. Meer was heel duidelijk niet beter. En toch minderde ik niet, zoals je kunt lezen in het Telegraaf-artikel.
Het kenterde enigszins toen ik besloot wedstrijden te gaan doen. Survivalrun. Maar het enige wat echt veranderde, was dat het nu iets doelmatiger was. Iets functioneler. Iets meer gefocust op wat het lichaam voor je doet, in plaats van hoe het er uit ziet. Iets. Want het was nog steeds grimmig en verstoord.
Ik schreef een feuilleton, Touwtragedie, over mijn wedstrijdtijd, welke ook wordt aangehaald in het Telegraaf-artikel.
“Deze haast venijnige houding in combinatie met alle eerdergenoemde emoties en tegelijkertijd de uitgelatenheid van het survivallen, de endorfinerush van het sporten en de adrenaline-kick van de wedstrijd zorgde ervoor dat ik als een ongeleid projectiel het parcours aflegde. Een ongetemd en barbaars duracell-konijn.” – Touwtragedie
(Je kunt hier Touwtragedie in zijn geheel lezen.)
Maar hoe deze sportverslaafde episode in mijn leven me ook van het padje bracht, het bracht óók mooie dingen. Het bracht me zelfs weer terug óp het pad. Letterlijk: naar het maken van trektochten. Naar mijn bedrijf RAYU. Waarin ik wandelaars doelmatig en niet als losgelagen projectielen optrain voor hun trektocht. Maar ook met mentale weerbaarheid, de juiste gear, slapen in een tent en voedselvoorraad.
Wat het artikel ook niet heeft gehaald was de beoogde foto die helaas niet meer gemonteerd is voor de publicatie. Die is er maar gevoeglijk bijgeplaatst. Lees het Telegraaf-artikel hier:
