Ik liet mezelf weer een dagje uit. Zo’n wandelwerkdag, dat je je als professioneel hiker kunt permitteren. Halverwege het gemoelijke gestruin door het bos kwam ik uit bij een plek waar ik wat online werk kon verrichten. Ik zat er op mijn plek en werkte lekker door. En door. Tot het donker al lang en breed gevallen was en het tijd werd om echt eens huiswaarts te keren. Ik moest immers ook nog een wandeling terug richting het station maken. Inmiddels door het donker in een afgelegen gebied.
Eenmaal buiten had ik twee opties: via de openbare weg en een matig verlicht fietspad. Of via de route door het inmiddels pikdonkere bos, waar ik vandaan gekomen was. De eerste leek me aanvankelijk slimmer -of meer maatschappelijk geaccepteerd?- en dus liep ik voor even over het schaars verlichte fietspad. Maar nog geen 300 meter op weg vroeg ik me af waarom ik voor deze optie had gekozen. Het vóelde helemaal niet veiliger. Dit was júist de route waar mensen -en dus mogelijke rotte appels- kwamen. En het was niet mijn omgeving. Zowel letterlijk als figuurlijk niet.
Ik keerde om.
Ik koos voor de bosroute.
De korte rokjesrethoriek ontging me niet. ‘Had ze maar niet in haar eentje kilometers lang door dat donkere bos moeten lopen’, hoorde ik de maatschappelijke consensus al galmen. ‘Ze vroeg er om’.
Uit mijn onbenullig zware daypack griste ik mijn hoofdlampje, die ik in de winter standaard er in had zitten. Ik ontspande meteen, zonder mijn alertheid te verliezen. Hoe maatschappelijk raar mijn keus ook mocht zijn, ik voelde me meteen meer op mijn gemak dan op de provinciale weg-route. Wat me zou kunnen overkomen, zou me ook, en vermoedelijk eerder, kunnen overkomen via het fietspad.
Kilometers lang liep ik door het donkere bos waar ik zonder hoofdlampje geen hand voor ogen zou zien, en met hoofdlampje alle bomen in mijn directe omgeving kon gewaarworden met hun schaduwen. Hoeveel nachten had ik in mijn leven nu wel niet in mijn eentje in donkere bossen en obscure plaatsen geslapen? Ontelbaar. Weliswaar niet altijd met evenveel gemoedsrust, maar inmiddels mocht het duidelijk zijn; ik was een bosmeisje. Dit was mijn omgeving. Ook al kende ik de inwoners, de bomen, niet. In de bossen had ik alles. Beschutting, doorgaans een veilige plek om de nacht in door te brengen, al dan niet clandestien, de heerlijke geur van natte bladeren, de relatieve bescherming tegen wind en storm, een rugleuning, een zachte ondergrond, variatie, kronkelende paden en heel veel fauna, die er net zo over dacht als ik.
Maar belangrijker dan dat soort rationele overwegingen, was mijn ontspanning, mijn thuiskomen-gevoel, mijn territoriumdrift, in het bos. Ik wist niet of ik welk gevecht dan ook zou kunnen winnen, gelijk als op het fietspad. Ik was nu alleen wél gesterkt door mijn heldere hoofd dankzij míjn habitat in een bos dat ik niet kende. Ik had een keus gemaakt die bij mij paste. Ik zou het bevechten tot het bittere eind. Ik zou me daarbij niet laten overvallen door angst en verlamming.
Gemoedelijk maar met volle focus genoot ik van mijn avondwandeling en maakte zelfs nog een korte detour naar de vogelhut en het meer.
Daarnaast blijft zo’n exercitie uiteindelijk vooral een krachtmeting van geluk, of beter gezegd, van ongeluk en pech.
Ik had geluk; ik werd die avond niet getroffen door ongeluk en pech.
Hoe dan ook. Ik had een keuze gemaakt die mijn paste, hoe raar ook. En het had goed uitgepakt. Met opgeheven hoofd én mijn hoofdlampje nog fel schijnend, liep ik het perron op.
Het event dat Rayu met Wanda Wandelt organiseert.