Happy trails or lack there of!

“Happy trails or lack there of!”

 

Ik kende Mackenzie en Paul niet.
Het was zelfs behoorlijk aannemelijk dat ik ze nooit zou ontmoeten. En toch voelde ik me met ze verbonden, voor een seconde.

Ik passeerde een wildkamp op mijn solohike door de Rockies in back country Canada. Het kleine kastje dat gammel aan een boom hing trok mijn aandacht en ik haalde er het gastenboek uit. Of nou ja, gastenboek, meer een verzameling aan talloze malen nat verregende schriftjes en vodjes papier. Ik graaide er lukraak wat uit en nam ze mee naar een picknicktafel. Ze stonden volgekalkt met namen en data, tot jaren terug. Heel af en toe zat er een klein verhaaltje bij waar ik me aan laafde. Even niet tergend alleen als Remi in deze absurd verlaten wildernis, in deze zwart-wit wereld waarin alles een strijd was. Mackenzie en Paul leken dat te begrijpen op deze trail, met hun tekst. Ik voelde me even verbonden omdat ik moest gniffelen om hun zin.

‘Happy trails‘ –  ja dat was wat iedereen zei- , maar ‘lack there of‘ was precies de situatie waar ik in zat, en zonder dat Mackenzie en Paul wisten wie ik was bracht het een gevoel van saamhorigheid. Niet alle trails zijn happy trails. En dat is oké. Ik hoefde ook niet per se een happy trail, ik wilde vooral geen horrortrail. Maar ik zat er midden in. Ik las het verweerde bericht van  Mackenzie en Paul nog eens.

8 augustus 2018

Dit was meer dan een jaar geleden.

Mackenzie en Paul waren inmiddels allang thuis. Of ergens anders aan de wandel. Of andere plannen aan het maken. Hoe dan ook iets met een verwarmend zonnetje, leek me, zelf bevroren tot op het bot. Ze waren op moment van schrijven al even onder weg, maar zouden dat ook nog even zijn gezien ze de Great Divide trail liepen van 1123 km en hun detour voor deze trail. Ik vroeg me af wat ze in de afgelopen 43 dagen mee zouden hebben gemaakt dat ze besloten ietwat ludiek ‘lack there of’ bij hun bericht te plaatsen. Hier in de ruige Canadese wildernis kon het van alles zijn.

Ik bladerde nog eens door de verweerde logboekblaadjes. Ik keek om me heen. De vrolijke sfeer die hier op dit wildkamp in de zomer mogelijk kon hangen was bijna zichtbaar; ik stelde me het kamp voor met her en der tentjes en uitgeputte, uitgelaten hikers, hangend bij het kampvuur of aan de picknicktafel. De één grote verhalen vertellend terwijl de ander zijn blaren doorprikte.

Maar die sfeer hing er nu niet.

Lack there of.

De verlatenheid kwam daardoor extra rauw binnen. Ik besloot door te lopen.
Mijn nieuwverworven vrienden Mackenzie en Paul zou ik hier toch niet ontmoeten. Ik zou ze nooit gaan ontmoeten. Maar hun mededogen was duidelijk. Met opgeheven hoofd liep ik het kampterrein af.

Twee namen op een papiertje en een hikers grapje. Dat was alles. Genoeg om me voor heel even verbonden te voelen. Die magie was één van de vele redenen waarom ik zo van hiken hield.