Het kledingrek leek op een gratis donatie uit een failliet circus, aangevuld met zomerkleding. De laatste zou in ieder geval níet voor mij bestemd zijn, omdat ik in de wintereditie zou komen. Van een groot vrouwenblad, met pagina’s lang persoonlijk interview en meerdere foto’s. Ik had pas tijdens het vijf uur durende interview door hoe groot het zou worden.
Terwijl ze de paarse glitterbloemetjesbroek hoog hield, vroeg de styliste “Vind je dit wat?”
Veel verder van mijn leven of persoonlijkheid kon het niet afstaan. Wat ongemakkelijk hopste ik heen en weer. Ik wilde best ‘open minded’ zijn, en een keer wat anders dan mijn doorgaans weinig modieuze kloffie of outdoorkleding aantrekken. Daar zag ik best de lol van in. Bovendien stond ik immers na meer dan een half uur in de visagie toch al met pijpenkrullen en lipgloss.
Go hard or go home.
Maar je kan ook zó out of comfort zone gaan dat je door de dampkring vliegt, dacht ik, terwijl ik even later in een aquarelgroene blouse vol tierelantijntjes en gepofte mouwen gepijnigd naar mezelf in de spiegel keek.
“Nog wat anders proberen…?” probeerde ik schuchter.
Een mosgroene broek dan, en de glitters kwamen nu volop in de blouse.
“Dat is lekker feestelijk, want jij komt in een decembernummer!” Dat het bijbehorende verhaal over beren en overleven in extreme omstandigheden ging, was duidelijk ondergeschikt aan glitters. Maar ik hou wel van contrasten, en kon ook hier de lol van inzien.
En soms moet je los laten.
Zonder je waarden te verliezen.
Maar ja.
Je weet eigenlijk ook nooit waar díe drempel precies ligt.
Ik heb intern net zoveel gegniffeld als geworsteld. Een outdoormeisje in lipgloss, pijpenkrullen en diverse modieuze pakjes. Intern schreeuwde ik vooral om hulp.
“Hoe wil je je make-up?” – Geen idee, ik weet nog net hoe ik mascara op krijg. Wat weet ik van welke kleur oogschaduw ik wil?
“Hoe wil je je haar?” – Ik, eh, ik kam het zelfs eigenlijk zelden, prevelde ik, enigszins beschaamd.
“Is er iets dat je niet wil?” – Nu ja, ik ben nogal een outdoormeisje, dus alles extreem zal er niet uit zien, en voor de rest weet ik zeker dat jij er een veel betere kijk op hebt. Dus eh, naar jouw inzicht..?
En toen moesten de outfits nog beginnen.
Waar lezers mijn verhaal met deze foto’s straks zullen interpreteren als vér buiten comfortzone, werd ík tijdens deze fotoshoot ver uit mijn comfortzone gedrukt. Ik gniffelde om deze wat verwarrende balans en bewoog als een robot om de krullen er niet uit te bewegen.
Of om een mogelijke ‘wardrobe malfunction’.
Niet te hard te zweten in alle synthetische pakjes.
En ik probeerde mijn lippen niet te bewegen om de lipgloss er niet abusievelijk af te likken.
Het is behoorlijk hard werken om ‘knap’ te zijn, zoveel was duidelijk: het is zoveel makkelijker om je te verplaatsen in berenland, dan iedere dag te moeten kiezen hoe je eruit ziet, en daar vervolgens van alles voor te moeten doen.
Er volgde een tweede pas-sessie. Een glitterbroek. Meer circus, dacht ik, toen ik de broek dapper aan trok. Maar het werkte voor geen meter. Hoe hard de stylisten het ook probeerden.
“We hebben ook deze spijkerbroek. Proberen?”
Zo’n moment dat alles op z’n plek valt. Het klikte. Denim pakje met rode hakken?
Zelfs als outdoormeisje wist ik het instant te rocken. Ze hadden het denim-thema voor een ander bedacht die middag, maar niemand kon hier nog omheen.
Voor iedereen die denkt dat het leven buiten je comfortzone begint…..mijn leven begint duidelijk niet bij lipgloss.
En eigenlijk vooral ín je comfortzone.
Dan kun je er zo nu en dan prima uitgedrukt worden.
