Zondag 9 maart 2025: de Bergsportdag, van de NKBV, de Nederlandse Klim en Bergsportvereniging.
Je kunt dit jaar Rayu vinden bij haar stand (nr 7.) – Camp RAYU – en in twee workshops:
10:45 uur – Solo op pad
11:45 uur – Hoe kies je een trail?
Echt heel leuk, omdat 10 jaar geleden Rayu in haar begintijd nog geen duidelijk idee of koers had, maar wel ieder jaar als een soort groupie er heen ging en erover ging bloggen. Voor Mountainreporters bijvoorbeeld een uitgebreid artikel over de Bergsportdag in 2019.
Toen Rayu door de jaren heen substantie kreeg in de vorm van voorbereiding van hikers voor hun trektochten hoopte ik ooit eens op de Bergsportdag te mogen staan.
En daar stond Rayu, in 2024. En hoe.
Een volledig eigen RAYU-zaal. Vol lezingen én ook nog een stand. Dat kan praktisch als één-pitter natuurlijk helemaal niet. Laat staan als je óók nog een live interview moet geven op nationale radio. En moet netwerken. Het was…intens.
Nog steeds heb ik dezelfde trots die ik vorig jaar beschreef (zie hieronder), dat Rayu weer op de Bergsportdag mag staan dit jaar. En dit jaar wederom met een stand, en ‘maar’ twee lezingen, omdat dat is wat ik uiteindelijk het liefst doe én waar ik waarde kan toevoegen. Maar óók nog tijd heb om hikers écht te kunnen spreken. Want dat is minstens zo waardevol.
Een inkijkje in Rayu’s dagboek van vorig jaar:
~~~~
18 maart 2024
Met waterige ogen stond ik in de vroege ochtend van 17 maart 2024 op Centraal Station. Bepakt en bezakt met spullen voor mijn stand voor de Bergsportdag. Dat de trein niet ging zoals gepland leek me inmiddels meer een gegeven dan een verstorende factor na alle gebeurtenissen en tegenslagen van de afgelopen weken, maanden…eigenlijk jaren. Dus ik ging midden op de grond van Amsterdam CS op de grond zitten om mijn stof van al mijn workshops voor de dag door te nemen. Ik kwam al tijd tekort, ik ging geen seconde meer verliezen. Even later torste ik mijn spullen het perron op.
‘Alleen iemand met superpowers zou hier in deze bizarre situatie nog rechtop staan’, hoorde ik. Ergens in mijn brein.
Ik begreep zelf allang niet meer dat ik niet al driedubbel was ingestort. Het leven was alle absurditeit aan tegenslagen inmiddels wel voorbij. Ik kon tegelijkertijd óók niet geloven dat de dag écht was aangebroken. Een dag, minstens zo absurd, die ik zéker nog moest volhouden. Want het was een dag waar dromen werden ingelost.
Ik ging naar een evenement waar ik zo’n vijf jaar geleden ook was. En het jaar daarop ook. En het jaar daarvóór ook. Ik doolde alle jaren op de Bergsportdag van begin tot eind door alle ruimtes rond, zoveel mogelijk kennis opzuigend met allerlei workshops en ik keek mijn ogen uit bij allerhande vakkundigen bij stands, ik liet me inspireren door mooie verhalen tijdens lezingen en noteerde alvast kritische kanttekeningen hoe trektochten nóg beter voorbereid konden worden.
“Later als ik groot ben sta ik hier ook.”
Deze gedachte, letterlijk…zelfs de precieze plek van deze gedachte kan ik me nog herinneren. Ik had net een aantal jaren mijn bedrijf Rayu, in het voorbereiden van hikers. Maar Rayu was nog een kleuter, het was nog in ontwikkeling en het bracht daarmee ook wat onzekerheid. Ook omdat niemand deed wat ik deed en voor ogen had. Ik was duidelijk aan het pionieren en had een heleboel ideeën en visies, maar dat maakt een bedrijf nog niet evenement-waardig. En dit nationale evenement leek voor mijn vakgebied en bedrijf in Nederland het hoogst haalbare. Dapper liep ik toen -alvast voor later- naar iemand van de organisatie toe.
“Als ik hier wil staan, wie kan ik dan het beste contacten?”
Het emailadres van Elmar werd op een stukje papier gekrabbeld. Ik bewaarde het jaren, maar ik bleek aanzienlijk minder dapper om een mailtje naar Elmar te sturen. Rayu moest duidelijk nog volwassen worden. Nu, oh ironie, jaren later, heb ik meegeschreven aan Elmar’s boek Hiking Trails.
Als iemand me toen een toekomstvisie van een paar jaar later had gegeven had ik ‘m onbetwist keihard uitgelachen op basis van onmogelijkheid.
Maar daar stond Rayu.
Aan het einde van mijn latijn, geen tandvlees meer over, mijn zenuwstelsel stond in de fik van overbelasting. Naar een evenement waar ik al die tijd ooit hoopte te staan als bedrijf. Alleen daar staan was alleen al meer dan een droom, maar díe droom ging duidelijk in de overdrive.
Ik had niet alleen een Rayu-stand.
Ik had ook een eigen Rayu-zaal.
Ik gaf drie workshops.
En een lezing over mijn solohike in Polen.
Ik presenteerde er mijn allereerste boek.
En er werd een nieuwe website bekend gemaakt waar ik de afgelopen wintermaanden niet alleen intensief inhoudelijk aan had gewerkt maar wat me ook instant een wandelende huttentocht-encyclopedie maakte.
En alsof dit alles nog niet hysterisch genoeg was, gaf ik een live-interview op nationale radio.
Rayu wilde Bergsportdag? Rayu kreeg Bergsportdag.
Ik ging helemaal los in mijn workshopsessies. Omdat het het leukste is om te doen. Omdat ik het idee heb dat ik wat te vertellen heb dat je nergens vindt. En ik me ook geen seconde druk maak om wat iemand van me vindt. Judge me all you want, I got knowledge bombs! Welcome to Rayu’s free space.
Dus persoonlijk was het een topdag, al miste ik een groot deel van de iconische Bergsportdag zelf door zo’n hysterische daginvulling.
De dag markeerde en leerde ook iets anders.
Over hoeveel je voor elkaar kunt krijgen in je eentje. Al kneep ik in mijn handjes bij de hulp van een goede vriend die bij mijn stand wilde staan tijdens mijn lezingen, net als dit jaar. En ja, benoemen dat je het ondraaglijk druk hebt met je eigen bedrijf blijft natuurlijk een voorrecht. Maar als detailfetisjist regisseerde ik alles van het begin tot einde, van nieuwe flyers tot mijn boek, van het meeschrijven aan een ander boek tot het opbouwen en zeulen van een eigen stand in het OV over meerdere dagen, van 50 artikelen schrijven in een paar maanden tot het plannen, bedenken, uitwerken en pitchen van nieuwe projecten voor het komende seizoen, van het runnen van twee bedrijven en twee websites, tot het geven van meerdere interviews en podcasts. Van het volgen van diverse gids-en outdoorbijscholingen tot het volgen van de internationale Berenschool in Canada, van het geven van vele workshops in het land over diverse hike-thema’s tot het één-op-één begeleiden van hikers omdat het seizoen weer begonnen is. Alles in een paar maanden.
Het leerde dat alles het altijd waard is als je dromen aan het inlossen bent.
~~~
