Bam.
Recht je ziel in.
Ik heb dit gezien. Ik heb dit eerder gezien.
Ik ben er. Ik was daar.
In een permanente staat van paniek.
Het was niet oké. Niks niet.
Alle mapjes secuur dicht geseald lijken opengetrokken te worden in mijn brein.
Ik kijk nog eens. Ik heb deze foto óók.
Ik bevries.
Vol doodsangst.
Maar dít is niet mijn foto.
Zuurstof.
Ademhalen.
Ik ben daar niet. Ik zit in bloedhitte in Nederland.
Ademhalen.
Teleurstelling.
Ik ben daar niet.
Wat. Hè.
Wat wil je nou.
Ademhalen.
Niks aan de hand.
Dit alles in minder dan een fractie van een seconde.
J. stuurt me teksten en foto’s over haar korte meerdaagse hike in de Canadese Rockies, die overlappen met mijn trektocht in winterse omstandigheden, jaren geleden. Ik bespeur dat ze secuur te werk gaat met haar keuzes van tekst en foto’s, en dat ze aftast wat ze kan sturen. We hebben een gedeeld trauma, maar stonden toen als het ware beiden in een aparte glazen ruimte. Het lijkt op contact, maar de onbereikbaarheid is voelbaar. Zicht vertaalt zich in tekst via satelliet, met dezelfde onmogelijkheid tot echt contact.
Alleen minimale en functionele letters.
We hebben het nu over de app over de professionaliteit van gidswerk en rivieroversteken. Over keuzes maken in uitdagende omstandigheden. Dat die gebroken brug er toen ook al zo -al ware het niet compleet versneeuwd en nog veel minimalistischer- bij lag kon ze ook niet weten. Dat is hoe back country werkt. Niemand weet wat er precies wanneer gaande is.
Zal ik mijn foto opzoeken?
Ik doe het niet.
Het dient geen nut, en de prijs kan te hoog zijn.
#denoodknop
