Dus het ging ongeveer zo.
“We zijn heel blij met hoe je als professioneel hiker Polen op de hike-kaart hebt gezet. Zou je komend jaar weer een trail voor ons willen lopen?”
Ik zat aan het bureau van Polen Travel, nadat ik een maand in Zuid-Polen in opdracht had gespendeerd op een 500+ km lang pad. Het langste pad dat Polen rijk was. 500 km lang werd ik overrompeld door oerbossen, historie, verwondering, ziekte, natuur, onwaarschijnlijke ontmoetingen, cultuur, hoogtemeters, pijn en plezier. Meerdere artikelen voor diverse platforms volgden. Ik vlogte vanaf de trail, ik blogte, gaf diverse lezingen op evenementen en er kwamen twee boeken over uit.
Polen was toen al niet geheel nieuw voor me; eerder beleefde ik het met vele treinen in diverse steden. Maar dat was zo’n 20 jaar geleden. Polen van toen lijkt na een groeispurt inmiddels wel een ander land. En ook rondtrekkend door haar zuidelijke natuur werd ik dagelijks veelvuldig verrast op vele fronten. Natuurlijk zei ik ja. Polen heeft alles wat iedereen zoekt.
“We zitten aan de volgende trail te denken”, zegt M. van Polen Travel.
Ik had gewoon ja kunnen knikken.
Ik deed het niet.
Mijn oog vol liefde voor natuur en wildernis had op de eerste trail na het vele kaartstaren een obscure andere trail ontdekt. En die legde ik ondeugend aan M. voor. Ik begreep natuurlijk heel goed dat ik een wildernis-hiker was, onbevreesd voor beren, met capaciteiten om meerdere dagen te overleven in de wildernis. Niet echt de norm en zéker niet een grote doelgroep aansprekend waar een toerismebureau doorgaans naar zoekt.
Ze draaide zich naar haar beeldscherm en zocht de trail op in de digitale wereld. Er was louter een stukje Poolse tekst over te vinden. Ze besloot hetgeen ze zag instant en hardop aan me te vertalen:
Ik knikte net iets te hard, ‘ja, zou het zomaar kunnen zijn, lees maar door!’
‘onbeduidend detail, lees verder’, knikte ik M. bemoedigend toe.
“Neem ook een ruime voedselvoorraad mee, aanvullen op deze route is niet gemakkelijk”, fronste M. terwijl ik als een blije puppy knikte, waarop ze verder las.
“Er is weinig civilisatie en weinig bereik”, vertelt M. hardop met een eerste vorm van zichtbaar afgrijzen. Ik knikte me onderwijl bijna een nekhernia.
Een stilte vulde de ruimte.
“Laat me er over nadenken”, zei ze.
Ik liep het kantoor uit. Ik had een Poolse trail aan Polen Travel onder de aandacht gebracht waar ze nog niet van op de hoogte waren. Mijn dag was dus al geslaagd. Nee, natuurlijk ging ik deze obscure trail niet lopen, dat begreep ik ook wel. Waarom zouden ze me die toekennen? Ik begreep natuurlijk prima dat ik ermee niet een doelgroep vertegenwoordigde waar Polen Travel wat aan zou hebben. Ik had al de langste trail van Polen in zijn geheel mogen hiken en dát was al een gewaagde en vooruitstrevende zet geweest van Polen Travel. Al had dat nog een evident promotioneel doeleinde. Maar waarom zou je een obsure trail onder de aandacht willen brengen? Welk promotioneel voordeel was daar in te halen? Ik was één van de weinigen die zo mal zou zijn om zo’n gekke wildernistrail te lopen die ik nu voorlegde, zoveel had ik inmiddels geleerd door de jaren heen.
Een paar weken later.
“Die gekke berentrail van je, waar je het over had? Ja, die mag je voor ons lopen.”
Ik moest met mijn hand mijn kaak weer terug in positie brengen. Wacht. Wat? 440 km door de wilde Poolse Karpaten? De Blue trail? Naar eigen inzicht, met volledige vrijheid?
En precies dát was misschien wel de beste samenvatting waarom ik zo van Polen hield.
~~~~~~
