“Ik merk dat mijn zorgen aanzwellen. Over of ik de dag wel red, of het wandelen wel lukt, of ik de hoogtemeters wel red. Zo raar, omdat ik de dubbele afstand en dubbele hoogtemeters aflegde in de eerste weken, en dat lukte toen toch ook? Bovendien was mijn rugzak toen nog zwaarder…dus wat is dit voor gekkigheid? En aan wie had ik nog iets te bewijzen? Ik had geen enkele aanwijzing om te twijfelen aan mijn kunnen, nog los van het gegeven dat als ik íets goed kon in mijn leven het solohiken was. Waar kwam dan die zorg vandaan? Was het zoiets dat als je beseft wat je hebt of kunt, je ook beseft dat je iets kunt verliezen?”
Ik postte dag 22 van mijn solohike op de Main Beskid Trail in Zuid-Polen online. Ik ben al meer dan drie weken op pad en ik word overvallen door zorgen. Er is geen enkele aanleiding toe, er is niks gebeurd en je zou denken dat je na drie weken vooral bevestigd wordt in je kunnen. Ik ben vaker langer dan drie weken op solohike geweest…dat is het dus óók niet.
Het leert vooral dat zorgen en stress niet lineair zijn. Dat ze ook geen connectie met de realiteit hoeven te hebben om reëel te zijn.
Alhoewel.
Er speelt een andere realiteit af die je doorgaans niet direct doorhebt. Die van basisbehoeften. Iets wat ieder mens op welke plek op de aarde in welke situatie dan ook nodig heeft.
Hoe blij en gelukkig ik me ook voelde met mijn solotocht…onbewust was ik aan het inleveren. Op zowel biologische als psychologische basisbehoeften.
Zuurstof en beweging? Check, bovengemiddeld.
Maar beschutting? Ik was kwetsbaar met mijn enkellaagstent aan dit plots veel te drukke pad en de elementen.
Om voeding gaf ik nooit, maar mijn geliefde bakje kwark kwam ook niet binnen en ik kreeg eigenlijk ook te weinig energie binnen voor de hoeveelheid activiteit die ik leverde met de afstand, hoogtemeter en zware rugzak. Dat ik dat niet goed doorhad betekent nog niet dat ik niet aan het inleveren ben. Vocht bleek onbedoeld een veel ingewikkelder strijd dan nodig op deze trail, slaap was onrustig op vreemde plekken en met name deze plek van de afgelopen nacht. En seks…do I need to say more?
Een solohike klinkt alsof je floreert in autonomie, maar je wordt geregeld beperkt in het maken van eigen keuzes door kiezen voor veiligheid of ratio.
Je levert geregeld in op binding omdat je soms letterlijk niet kun communiceren met degenen die je lief hebt. Of ze begrijpen je keuzes voor een solotocht niet altijd. En het is lastig om jezelf te mogen zijn in een groep die er niet is als solohiker.
De psychologische basisbehoefte competentie gaat over waardering krijgen voor iets waar je goed in bent. Krijg je waardering voor er op uit te trekken? Of was het vooral afgunst, ziet de buitenwereld het vooral als zelfzuchtig? En kun je goed zijn in je trektocht als je achteraf pas leert of je dapper of dom bent, zoals doorgaans het geval is bij een solohike? Wat is competentie dan nog waard? Ik was met name op deze laatste hard aan het inleveren. Ik kreeg geen feedback. Ik vond het leuk, maar was ik er wel goed in? Was ik niet gewoon domme keuzes aan het maken in de hoop op het zien van een beer?
Al met al scoorde ik dus onbewust helemaal niet zo hoog op mijn basisbehoeften, terwijl ik het wél naar mijn zin had. Die combinatie bracht de verwarring. Uiteindelijk bleken mijn zorgen een eerste fase van alertheid. Er is geen reden tot paniek, maar de marges zijn wel aan het verkleinen. Net zoals je trek begint te krijgen je ook niet zal omkomen van de honger, maar als je er niet een keer naar gaat handelen, je wel degelijk een keer in de problemen gaat komen. Ik had nog geen problemen, maar de naald begon langzaam aan richting het rood te gaan. Als ik maar lang genoeg mijn gefrustreerde basisbehoeften bleef negeren, zou er inderdaad een moment komen dat mijn zorg bewaarheid werd; dat het wandelen niet meer lukt, dat ik de dag niet red. Het werd dus tijd dat ik mijn basisbehoeften beter ging monitoren.
Je hoeft geen stressvrije held te zijn om alleen op pad te gaan.
Bewaak wel je basisbehoeften.
Hoeveel kun jij afvinken?
Meer leren over stressbestendig de paden te betreden kun je doen in het Sterker in je Wandelschoenen-weekend, dat Rayu in samenwerking met Wanda Catsman organiseert.