Nog zo’n leuke drijfveer om naar buiten te gaan, en een veel klassieker voorbeeld ga je haast niet krijgen; met je zakje oude broodkapjes naar het park struinen op zoek naar eendjes. Terwijl de scherpzinnigste eendjes je al moeiteloos doorhebben, begin je met het verscheuren van het brood en werpt de stukjes in het water. Je hebt eigenlijk geen idee waar ze met z’n allen zo plots vandaan komen, maar het duurt zelden lang voor ze in groten getale honger veinzend bij je neervlijen.
Maar dan popt er zo nu en dan weer een berichtje op in het nieuws, bijvoorbeeld dat je medeplichtig bent aan eendenverkrachtingen. Of -erger nog- je wordt in het park uitgemaakt voor eendenmoordenaar, want eendjes zouden niet tegen brood kunnen. Inmiddels ben je wars van alle informatie en vraag je je af of eenden nu ook al aan de anti-glutenhype meedoen, of ze zich hebben aangesloten bij de low-carb scene en of we nu ook een red light district voor eenden moeten inrichten. Of zouden er inderdaad gegronde reden zijn om ze niet te voeren?
Consequenties
Helemaal zonder consequenties is het alvast niet: een zogenaamd ‘voerverbod’ is inmiddels al gangbaar in diverse steden: in Haarlem is het overtreden van het aldaar gehandhaafde voerverbod (voor met name meeuwen) al 130 euro en in Groningen (met name duiven) 150 euro en ook in Amsterdam is inmiddels een voerverbod opgesteld, hoewel een oud korstje in het water werpen met een kind aan je hand nog wel gedoogd wordt.
Wat is precies het probleem?
Er zijn een aantal redenen dat geopperd wordt; de eenden krijgen nu teveel eenzijdig voedsel, ze krijgen (teveel) zout binnen door het brood, er vinden eendenverkrachtingen plaats doordat de eenden nu tijd over hebben, die ze anders kwijt zouden zijn aan het zoeken naar voedsel en bovendien worden de mannetjes aggressief door de grote hoeveelheid koolhydraten van het brood, en tenslotte trekt het brood dat overblijft ongewenste dieren als ratten, muizen, meeuwen en kauwen aan en zorgt het voor ziekteverwekkers in het water.
Bioloog, eendenman en directeur van Natuurhistorisch museum Rotterdam Kees Moeliker nuanceert de berichten. Verkrachting, en zelfs groepsverkrachting, is onderdeel van de voortplantingsstrategie van eenden, die óók voorkomt bij eenden zonder brooddieet. Bijvoeren verhoogt de overlevingskansen en de tijd die overgehouden wordt door het niet meer hoeven te zoeken naar voedsel wordt nu gestoken in het onderhouden van hun verenkleed.
De andere argumenten hebben vooral op betrekking op de hoeveelheid. Hier heb je gemakkelijk zelf invloed op:
Wat te doen?
- Neem dus niet een heel brood mee naar het park, maar alleen één of twee oude korstjes, die je zelf toch al niet meer zou eten.
- Zorg dat het opgegeten wordt en vis desnoods hetgeen wat overblijft (met zo weinig in de aanbieding voor zoveel opdoemende eenden nauwelijks nog voor te stellen) uit het water. Werp eventueel niet het brood niet in het water, maar op het gras, zodat je het eten gemakkelijk weer mee kan nemen als het niet gegeten wordt.
- Onthou ook dat niet alle eenden gevoederd hóeven te worden. Ze kunnen zichzelf prima redden met gras en waterplanten en bovendien is het ook niet leuk als oma met haar kleinkind na jou komt bij eenden die zich al tonnetje rond hebben gegeten als ware het kerstdiner.
- Neem ook af en toe een ander park of een andere lokatie, om te voorkomen dat niet heel veel eenden op een klein gebied gaan leven.
- Twijfel je nog aan het brood of heb je ook andere kliekjes? Doperwten, graan, mais, kippenvoer of zelfs speciaal eendenvoer behoren ook tot de mogelijkheden.
En zo leefde Broodkapje én alle 7 eendjes nog lang en gelukkig.