Search
Close this search box.

Canada: The Aftermath

Twee weken terug in de bewoonde wereld, twee weken twilight zone. Meestal vind ik het heerlijk, deze tijd, die vaak een euforisch tintje heeft. Ik noem het mijn hikers high. Je leeft nog in het fijne en rustige stramien van je hikersleven, je geniet van alle geneugten van het moderne leven – zoals dat je de kraan maar open hoeft te draaien voor je drinkwater- en je dagen zijn gevuld met flashbacks en herinneringen van de weken ervoor. Je eigen leven en leefomgeving bekijk je met andere ogen en je beseft je weer eens te meer hoe onaardig en geagiteerd de mensen in de stad zijn en je neemt je vol goede moed voor je niet meer door de waan van de nieuwe wereld te laten beïnvloeden.

Twee weken terug van mijn hike, twee weken van een volstrekt verstoord slaappatroon. De eerste anderhalve week heb ik volbracht op maximaal 25 uur slaap. Ik zag het ’s ochtends licht worden, viel dan 2 uur in slaap en besloot iedere ochtend dapper en hoopvol op te staan om toch iets van structuur er in te krijgen. Of omdat ik zo gedesoriënteerd wakker werd omdat ik helemaal niet had opgelet ‘waar ik mijn tent had opgeslagen en niet wist waar ik in het bos lag’ of ‘waar het noorden was’. Het duurde relatief lang totdat binnen sijpelde dat ik niet meer buiten sliep. Die twee uur slaap verplaatste zich naar 23:00 uur, om vervolgens verheugd wakker te worden omdat ik nu ’s nachts al sliep, totdat ik me realiseerde dat het 1 uur was en het weer uren wakker liggen ging worden om het licht te zien worden. Jetlag? Vast. Maar het was niet de eerste keer dat ik vanuit Noord-Amerika terug vloog. Dat ik op dag van aankomst 35 uur wakker ben gebleven door een planningsfoutje ging ook niets positiefs bijdragen, hoewel je nog zou verwachten dat het wat moeheid met zich mee zou brengen. Maar nee, die anderhalve week op zo weinig slaap kwam ik verdacht kwiek door. Er was nog een reden dat ik zo ontregeld was.

Van de ene uiterste naar de andere; liep ik in mijn vorige hike in Jordanië nog in extreme droogte en hitte, nu liep ik in extreme nattigheid en kou in Canada. Er viel onverwacht veel en lang sneeuw. Dat zorgde niet alleen voor een aanzienlijke vertraging, maar ook dat mijn spullen nat werden en vervolgens bevroren. Ik kan vuur maken, maar de onophoudelijke sneeuw en de ontelbare rivieren die ik moest oversteken zorgden dat ik niks meer droog kreeg en ik raakte onderkoeld. Een aantal van mijn outdoorspullen gingen kapot en binnen een paar dagen was mijn hike veranderd in een survivaltocht.

De laatste dagen begin ik weer slaapuren te maken. Maar ze zijn gevuld met nachtmerries. Soms duidelijk hike-georiënteerd, soms angstgebaseerd, soms een verknipte versie van de werkelijkheid. Ik hield er al rekening mee, deze fase. Tijdens mijn hike besloot ik al dat als ik eenmaal thuis zou zijn, ik tegen zoveel mogelijk mensen mijn verhaal zou doen. De dagen waren zwaar geweest, en hoewel ik heel rustig en standvastig door de uitdagende hikedagen heen kwam, was ik niet bereid de gebeurtenissen mijn leven negatief te laten beïnvloeden en er over praten zou waarschijnlijk het beste zijn wat ik kon doen om het te voorkomen. Zowel eventuele vervelende naweeën als het bagatelliseren trouwens. Ik had een stukje gewandeld en was heelhuids weer thuis, wat was nou precies het probleem?

Niet alleen het slapen was volledig uit balans. Ook mijn eetpatroon, zoals vaker na een hike, was volstrekt verstoord. Ik kon zulke zware dagen op zo weinig voedingsstoffen met gemak volbrengen, dus wat waren normale porties ook al weer? Had ik wel zoveel nodig? Ik vergat complete dagdelen te eten, vond het niet nodig of had dagenlang geen hongergevoel afgewisseld met dagen waarin ik van slag raakte door de plotse overvloed en de queeste van mijn lichaam om de opgedane tekorten op allerlei manieren weer te compenseren.

Tijdens mijn solohike was er dermate veel tijd om na te denken dat dat meestal ook gepaard gaat met wilde ideeën over hoe mijn nieuwe leven -mijn leven na de hike- eruit zou moeten zien. Welke boeken ik ging lezen, hoe ik meer tijd aan mijn vrienden en familie zou besteden, hoe ik voor mezelf zou zorgen en welke aanpassingen daarvoor nodig zouden zijn en wat ik nu echt belangrijk vond in mijn leven. Nu ja, wild. Het waren eerlijk gezegd kleine dingen om de kwaliteit van mijn leven een upgrade te geven. Zoals iedere avond met een boek naar bed. Of vooral dingen doen die iets toevoegen aan je zelf en je leven. Als je trouwens dáárvoor niet eerst wil hiken, kun je voor dit soort zaken ook goed terecht bij een BOvV Vitaliteitscoach.

“Was het een teleurstelling?”

“Heb je spijt?”

“Wat zou je de volgende keer anders doen?”

Een greep van de reflectieve vragen die me gesteld werden, die me gek genoeg niet eens aan het denken hebben gezet. “Nee,” was mijn antwoord doorgaans, “Het is part of the game. Als je het spel zo op de spits drijft door een remote trail die niet meer onderhouden wordt kiest, kies je óók voor de eventuele bijbehorende uitdagingen en onvoorspelbaarheden. Dat ik daaroverheen ook nog wat klimatologische pech heb gehad is jammer, maar ik vergat nooit dat ik er vrijwillig zat. Het is onderdeel van voettochtvoorbereiding: weten wat je wil, weten wat je goed kan, weten waar je sterke én zwakke punten liggen, weten wat je voorkeuren zijn. Als dat een mismatch vormt met je gekozen trail, kom je snel in de problemen. Het gaat nooit om de mooiste, zwaarste of wat social media je ook maar wijst maakt-trail, maar de trail vinden die bij je past. En ja, dat kan ook een walk in the park zijn. Ik was niet equipeerd genoeg vóór ik naar Canada ging voor deze trail, maar het was éxact de reden waarom ik eerst drie weken in opleiding ging, zodat ik het wel zou zijn. Je hoeft niet alles te willen en kunnen, maar als je het wel wil maar het niet kan, kun je aan dat laatste wellicht wat doen.

En spijt? Nee, maar had ik een preview gekregen van wat zich zou voltrekken, dan had ik zeker een andere keuze gemaakt. Waarom dan geen spijt? Omdat je er zoveel uithaalt als het gaat om ontwikkeling en zelfkennis. Ik had weliswaar liever een andere leerschool, maar deze leerschool ging wel heel gezwind. Nadat tegenslagen zich aan het opstapelen waren, besloot ik dat als ik het even 10 minuten wilde uitschreeuwen – uit boosheid, verdriet, pijn, angst, wanhoop, of welke reden dan ook – dan was deze situatie inmiddels een legitieme reden, dus ik besloot dat toe te laten als het nodig mocht zijn. Maar na tien minuten ook wel weer back to business en niet gaan catastroferen. Het moment brak zich nooit aan. Zoveel focus, doelmatigheid en evenwichtigheid kende ik eerlijk gezegd helemaal niet uit mijn dagelijkse leven. Maar ook mijn outdoorvaardigheden namen een vlucht. Moet je daarvoor extreme omstandigheden opzoeken? Nee, dat denk ik niet. Maar ik heb er voldoende voor teruggekregen om geen spijt te hebben.

Ik ga de derde week in. Terug naar de middenmoot. Maar ook dagen van weemoed en het verlangen weer terug te zijn naar de dagen buiten met geen andere taak dan je ene voet voor de andere te zetten. Hoe zwaar het ook was, de dagen hebben achteraf altijd een silver lining. En die schittert altijd zo in mijn ogen dat ik verblind mezelf weer in het volgende avontuur stort.

Deel deze blog:

Facebook
Twitter
LinkedIn

Meer blogs:

Ge m/r aakt in Made – Rayu on tour

#rayu

15 maart 2024

Rayu tussen de pakketjes

#Hikegear

9 maart 2024

Project Bear-Nerd

#rayu

25 januari 2024

Van bedreiging naar betekenis

#Veerkracht

16 januari 2024

Bewaak je basisbehoeften

#Veerkracht

24 november 2023

Webinar Sterker in je wandelschoenen Wandel.be

#rayu

22 november 2023