Rayu reflecteert: Avontuurlijke Vrouwen Wandeling

Sensoren aan de binnenzijde zorgen ervoor dat je je hart kunt voelen kloppen, maar diezelfde sensoren kunnen je ook andere zaken laten voelen zoals honger. Ze sporen aan tot preventieve actie, zodat je schade kan voorkomen of beperken. Zo ga je niet wachten tot je energievoorraad na 40 dagen helemaal leeggetrokken is voordat je wat gaat eten; dat risico is veel te groot. Je brein geeft ruim voor die tijd al vast een signaal dat je ervaart als trek krijgen. Soms maakt het brein een voorspellingsfout en blijkt dat na 5 minuten je gevoel van trek te negeren, te leiden tot het verdwijnen van dat gevoel. Maar stelselmatig negeren van dit soort signalen kan ook leiden tot intensivering van het signaal. Zo kan de ervaring van trek uiteindelijk omslaan tot scheurhonger. Je brein spoort je aan tot actie, zodat ie je kan behoeden voor schade.

Angst kan ook zoiets zijn; ‘laten we het niet doen, want misschien gaan we wel dood’. Waarom dat zo is, dát kunnen talloze redenen zijn. Dat signaal kan terecht zijn en zou moeten leiden tot een korte spanne van aandacht om het te evalueren. Als er geen echt gevaar dreigt is er mogelijke sprake van overbezorgdheid van het brein. Zo’n voorspellingsfout kan ontstaan uit nare ervaringen uit het verleden, maar het kan ook ontstaan omdat andere risico’s ook al verhoogd zijn. Omdat je bijvoorbeeld geen overzicht hebt, over hoelang je nog moet lopen, of wat voor weer het gaat worden, wellicht ben je moe van een brakke nacht, of heb je door je beperkte voedselvoorraad weinig gegeten. Het is niet ongewoon dat het een combinatie van deze en andere redenen. Als er geen directe reden is tot paniek, omdat de realistische kans dat de beangstigende situatie zich gaat voordoen minimaal is en/of je schat de kans op schade niet al te hoog in en in ieder geval laag genoeg om je niet de vrijheid af te laten pakken, dan kun je eens proberen met je zelf te gaan onderhandelen.