Rayu reflecteert: Avontuurlijke Vrouwen Wandeling

Eén voor één sloten de vrouwen bij ons aan en al gauw vormden we een aardige groep: vrouwen tussen de 25 en 50 jaar, zin in een fikse wandeling en hoewel de dagen gevuld zijn met storm en regen stonden ze er stuk voor stuk. Goed gekleed en gemotiveerd om deel te nemen aan de Avontuurlijke Vrouwen Wandeling. De eerste editie, op de Veluwe, georganiseerd door We12Travel en Rayu, oder de noemer Avontuurlijke Vrouwen. Het was een uitdagende vraag om mee te beginnen, maar Anto en ik deden het toch. Waar loop jij wel eens tegenaan? Wat vind je lastig of welke obstakels kom jij tegen op je pad?



Terwijl er verderop mensen staan die de hooglander aan het knuffelen zijn, laat Anto zien hoe het wél moet. Gepaste afstand, en als je er toch dicht bij wil zijn, zorg dan dat er een hek tussen zit. Je bent niet op safari!
Tijdens de lunchbreak, gezellig en fris in de wind op de heide, vertelde Rayu over hoe angst kan ontstaan en wat je er tegen doet. Je brein is de hele dag aan het scannen op gevaar. Het maakt een continue risico-inventarisatie, op basis van je ervaringen, gedachten, verwachtingen, sensorische informatie van zowel je buitenwereld (zintuigen) alswel je binnenwereld. Ja, daar heb je ook sensoren!


Sensoren aan de binnenzijde?
Sensoren aan de binnenzijde zorgen ervoor dat je je hart kunt voelen kloppen, maar diezelfde sensoren kunnen je ook andere zaken laten voelen zoals honger. Ze sporen aan tot preventieve actie, zodat je schade kan voorkomen of beperken. Zo ga je niet wachten tot je energievoorraad na 40 dagen helemaal leeggetrokken is voordat je wat gaat eten; dat risico is veel te groot. Je brein geeft ruim voor die tijd al vast een signaal dat je ervaart als trek krijgen. Soms maakt het brein een voorspellingsfout en blijkt dat na 5 minuten je gevoel van trek te negeren, te leiden tot het verdwijnen van dat gevoel. Maar stelselmatig negeren van dit soort signalen kan ook leiden tot intensivering van het signaal. Zo kan de ervaring van trek uiteindelijk omslaan tot scheurhonger. Je brein spoort je aan tot actie, zodat ie je kan behoeden voor schade.
Angst kan ook zoiets zijn; ‘laten we het niet doen, want misschien gaan we wel dood’. Waarom dat zo is, dát kunnen talloze redenen zijn. Dat signaal kan terecht zijn en zou moeten leiden tot een korte spanne van aandacht om het te evalueren. Als er geen echt gevaar dreigt is er mogelijke sprake van overbezorgdheid van het brein. Zo’n voorspellingsfout kan ontstaan uit nare ervaringen uit het verleden, maar het kan ook ontstaan omdat andere risico’s ook al verhoogd zijn. Omdat je bijvoorbeeld geen overzicht hebt, over hoelang je nog moet lopen, of wat voor weer het gaat worden, wellicht ben je moe van een brakke nacht, of heb je door je beperkte voedselvoorraad weinig gegeten. Het is niet ongewoon dat het een combinatie van deze en andere redenen. Als er geen directe reden is tot paniek, omdat de realistische kans dat de beangstigende situatie zich gaat voordoen minimaal is en/of je schat de kans op schade niet al te hoog in en in ieder geval laag genoeg om je niet de vrijheid af te laten pakken, dan kun je eens proberen met je zelf te gaan onderhandelen.


Deze wandeling stond weliswaar in het teken van uitdagingen op de trail, maar de wandeling was óok georganiseerd om andere avontuurlijke vrouwen te ontmoeten, om inspiratie op te doen én een plek te hebben om veilig je één-op-één vraag betreffende het outdoorleven te kunnen stellen. Aan experts, ervaringsdeskundigen en andere buitenfanaten.
Blijf op de hoogte via www.avontuurlijkevrouwen.nl


Recente reacties